Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
243
ajoyib kuyovim bor», deb maqtan. 
Manzura aytgan gapidan afsuslanib, pastki labini tishladi-da, erining yelkasini silagan 
bo‘ldi: 
— Adasi, darrov jahlingiz chiqmasin. Zaynabning ham ko‘ngliga qaraylik-da. 
— Zaynabning ko‘ngliga?.. — Asadbek shunday de-di-yu, jimib qoldi. Bu sukutdan 
foydalangan Manzura Zaynabning kunda ikki, ba’zan uch marta kasalxonaga 
borayotganini, Elchinning jiyanlari kelgani, ularga javoban «U mening erim, uni o‘zim 
olib chiqaman», deganlarini aytib berdi. Bu gaplarni eshitgan Asadbek «Erini yomon 
ko‘rardi-ku? Endi Jamshiddan ko‘ngli sovub, unga muhabbatli bo‘ldimi?» deb o‘yladi. 
— Zaynab bu yerda ancha siqilib qoldi, — dedi Manzura. — Kennayilari bilan akalari 
kulishib turishsa uning ko‘zlarida yosh miltillaydi. Kuyovingizni uyiga olib chiqsak... 
— To‘ydan keyin, — dedi Asadbek uning gapini uzib. — Hozir olib chiqsang, hamma to‘y 
harakati bilan ovora bo‘lib, qarovsiz qoladi. 
Onasi bilan suhbatlashganda Zaynab «Elchin akam chiqmasalar men to‘y bazmida nima 
qilaman? Beva xotinga o‘xshab shumshab o‘tiramanmi?» degan edi. Manzura eriga bu 
gapni aytay dedi-yu, jur’at etolmadi. 
Ikkovlari birgalashib pastga tushib, uyga kirdilar. O‘zining xonasidagi derazadan 
hovlidagi ota-onasiga qarab turgan Zaynab xo‘rsinib qo‘ydi. 
Zaynab nimani istasa onasi darrov rozi bo‘lar, otasidan esa ijozat tegishi mushkul vazifa 
edi. Erining to‘y bazmiga olib borilishi boshqalar uchun arzimas masala bo‘lsa-da, 
Zaynab uchun g‘oyat muhim edi. U to‘yda xizmat qilib yurgan Jamshid bilan ro‘para 
kelishdan yoki ko‘zlari to‘qnashishdan qo‘rqardi. Yarimjon erinnig yonida o‘tirishi uni 
shayton vasvasasidan qutqarardi. Jamshid o‘ldiga chiqarilganida Zaynab bir o‘lib, bir 
tiriluvdi. Yoshlik sururidan esdalik bo‘lmish bu yigit hovlida har paydo bo‘lganida u yana 
o‘lib, yana tirilaverdi. Ruhi qayta-qayta azoblanmog‘i uchun ham tirilaverdi. Asadbek 
xotinining gaplarini eshitib «Jamshiddan ko‘ngli qolibdi», deb o‘ylab yanglishgan edi. 
Yoshlikka xos chin sevgidan qutulish mumkin emasligini u bilmasdi. Chunki Asadbek bu 
kabi sururli damlarni boshidan kechirmagan edi. Dunyoda «muhabbat» deb atalmish 
ilohiy tuyg‘u borligini anglash yoshida fikru zikri qimor bilan band, uning muhabbati 
ham, sadoqati ham o‘shanda qimor edi. 
Yaqindagina xayolan Kumushbibiga aylanib, o‘z Otabegi bilan baxtiyor bo‘luvchi qiz 
baxtini sovurib, juvonlikning zimiston olamiga o‘tib qolganday edi. Bu olamda saodatdan 
umidvor qiluvchi bitta uchqunni ham ko‘rmas edi. U endi Kumushbibi emas, ertakdagi 
tosh malikaga aylanib qolishni istardi. O‘n yilmi, yuz yilmi o‘tgach, asliga qaytsa, 
atrofidagi g‘am-anduhni ko‘rmasa... U ba’zan bir yoriltoshga uchramoqni orzu qiladi. 
Suygani bilan o‘sha toshga borsa-da aytsa: 
«Yorilgin tosh, yorilginey, 
olgin bizni o‘z bag‘ringga...» 
So‘ng toshga aylanib yashasalar. O‘n yilmi, yuz yilmi... 
Shafqatsiz dunyo, alamli dunyo bu orzularga yo‘l berarmidi? 
O‘n yilmi, yuz yildanmi keyin bu dunyo shafqatliroq, baxtga mo‘lroq bo‘lib qolarmidi...