Microsoft Word vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
69
ulushimni olib, ertasiga uyg'ondim. Va qolgan kitoblarni o'qidim. Kitob va jurnallarini 
qayta-qayta o'qidim. Yana "Ish"lay boshladim. Lekin endi nafratga to'lib harakat 
qilardim. Endi o'z holidan habardor mushtari edim. U so'radi:men hayotimdan habardor 
qildim. U ham menday uydagilaridan ayrilgan ekan, dardimni tinglab yig'ladi. Qo'yarda -
qo'ymay pul berdi: 
- Bu ishingni qo'y, senda oz bo'lsa ham iymon bor. Biz esa botqoqqa botganlardan, 
sen o'zingni qutqar, -dedi. Mehmonhonadan chiqdim. Taksida ketayotib, bir taksining 
orqasidagi "bugun Alloh uchun nima qilding? "Degan yozuvni o'qidim. O'ylay boshladim. 
Men faqat bugun emas, butun umrim davomida Alloh uchun nima qildim? Hech narsa! 
Bey o'g'li ko'chasigagi jome'ga keldim. Bir jome'ga qaradim, bir ko'chaga qaradim. 
Ko'chada nima bo'layotganini ko'rib, jome' oldida turdim. Nurli-nurli bolalar chiqib 
kelishardi. Jome' oldida bir ayol kutib turardi. "Nimani kutyapsiz? " deb so'radim. 
"Erimni", dedi. Kiyinishiga havas qilib qaradim. Bir paytlar nafratlangan kiyim, nedi meni 
qutqaradigandek tuyulardi. Shunday kiyinsam yomonlikdan qutulishimni his qildim. 
O'sha kiyinish, o'sha libos - jannat guli misol menga yuborilgandek edi. "Men ham 
shunday kiyim kiyishni hohlardim, qaydan topsam bo'ladi? "deya ayoldan so'radim.
- Chapda Ismoil Qal'a bor, o'sha yerga borsangiz, tikib berishadi, -dedi.
Izlab topdim. Uzun libos, pardo'zi tiktirdim. Mening qanday ayol ekanimni 
bilishmasdi. Biroz nasihat qilishdi. U yerdan chiqb uyga keldim, kiyindim, o'zimni bhatli 
his qilardim. Kiyim toza, men esa iflos edim. Ularni jovonimni eng chiroyli joyiga 
qo'ydim. Pinhoniy bir kuch ularni tark qilishimga yo'l qo'ymasdi. Doimo kiyilmayotgan 
ham edi. Yana chekardim, yig'lardim, lekin "ish"ga chiqmasdim. Beqaror kezardim. 
Otam, onam, Qadarim, akam, hayotim... .
Bakirko'yga davolanishga bordim. Hammasini tushutirdim. Meni davolashdi, u yerdan 
tuzalib chiqdim. IRSHOD nomli kutubhonaga bordim, iliq munosabatda bo'lishdi, olti-
yettita kitob berishdi, pul ham olishmadi. Dunyoda ta'masiz insonlar ham borligini 
o'yladim. Hayrlashayotganda ko'p-ko'p duolar qilishadi, tashakkur aytishdi. 
Hayratlandim. Ham bepul kitob berib, ham tashakkur aytishyapti. Holbuki men 
tashakkur aytishib kerak edi. Uyga qaytayotagnimda boshqa kitob do'koni oldida 
"Maktub"jurnalini ko'rdim. Oldim. Uyga kelib o'qidim, "Vijdon azobi" rukni diqqatimni 
tortdi. Boshqa sahifalrini ham o'qidim. Go'yo har bir sahifasida men bor edim. Har bir 
sahifasi men haqimda so'zlardi. O'sha kunlarimni ifodalab berolmayman. Tahririyatga 
sim qoqib, jurnalni boshqa sonlarini ham so'radim. Yahshi muomalada 
bo'lib"Manzilingizni ayting, jo'natamiz", -deyishdi. Uyladim, yashaydigan joyimni 
aytmadim. "O'zim borib olaman", -dedim. Bordim. Ularga ko'rinishdan uyaldim. 8-9 
yoshli boladan so'ratdim. O'zim esa eshikda kutib turdim. Bir jildini berishdi. Ikki kunda 
o'qib tugatdim. Mening dardlarimni blishgandek yozishgan Najot, ozodlik - Allohga 
qatgan ayollar ezilmoqda, deyilgan. Ular haq edilar, jurnal menga hmadard bo'lmoqda 
edi. O'namni ko'z oldimga keltirdim. Ko'chasiga bordim. OH! O'sha tuyg'ulari ifodalay 
olsam edi. Devorga suyanib yig'ladim. Besh yildan keyin uyimga birinchi bor kelishim. 
Ismi esimdan chiqqan qo'shni ayol ko'rdim. Onamni so'radim. Ayol faqat meni 
ovozimdan tanidi. Bo'ynimdan quchib: 
- Onang sening dastingdan yotib qoldilar, ikki oy oldin bafot etdilar, -degach, boshqa 
narsani eshitmadim. Hushim boshimdan uchdi. Darhol inm\amnikiga bordim. Uning 
qo'llari tekkan eshiklarni, oyog'i tekkan zinalarni quchib, o'pmoq istardim. Borsam 
uydagilardan, oilamizdan asar ham qolmabdi. Onam o'lgach, otam qisjloqdan ketibdi. 
Akamning hotini esa bolalarini tashlab qassob bilan qochib qolibdi. Bolalarni onasining 
onasi olib ketibdi. Yig'lab-yig'lab qaytdim. Onamning, otamning, Qadarimning, akamning 
azoblari mnei qovurardi. Oh!Nimalar qilib qo'ydim. Nihoyat hotini Malakning shol bo'lib 

---

Vijdon azobi. Amina Shanliko’g’li