Janat Odamlar n65. p65
Download 0.62 Mb. Pdf ko'rish
|
Janat Odamlar n65
- Bu sahifa navigatsiya:
- Jannati odamlar 251
|
Xudoyberdi To‘xtaboyev
250 deb atasharkan. Malika faqat qush go‘shti yerkan, yeganda ham shu poyonsiz gulzordagi qushlarning go‘shtidan yerkan. Semizidan tanlab har kun bittasini so‘yib turisharkan. Navbat bir qushchaga kelipti. Do‘mboqqina bo‘lib semirgan ekan, o‘ziyam g‘oyat go‘zal, patlariyu qanotlari oltindek tovlanib turarkan. Jallod o‘tkir pichog‘ini bo‘g‘ziga endi olib borgan ekan, go‘zal qushcha to‘satdan tilga kirib: – Shahanshohimga arzim bor! – deb qich- qiribdi. Qushchaning to‘satdan inson tilida gapirishi jallodni hayron qoldiribdi va bo‘lgan voqeani darhol podshoga yetkazibdi. Qushchani podshoning huzuriga olib boribdi. – Ayt arzingni! – debdi podsho. – Shahanshohim, – deb gap boshlabdi qushcha, – biz qushchalar inson uchun yaratilganmiz. Goh husnimiz bilan ko‘zlarini quvontiramiz, goh chiroyli ovozimiz bilan dillarini yayratamiz, goho ularga yemish ham bo‘lamiz, so‘yilamiz. So‘yilish navbati bugun menga yetgan ekan, o‘limim oldidan sizga bir iltimosim bor. – Ayt iltimosingni, – deb buyuribdi podsho. – Ruxsat bersangiz, o‘limim oldidan Vatanimni bir ko‘rib, vidolashib kelsam, – deb zorlanibdi qushcha. Shahanshoh shu zig‘irdekkina qushchaga men yaratgan bog‘ Vatan bo‘lmabdi, nahotki uning Vatani bundan go‘zalroq bo‘lsa, agar chindan ham go‘zalroq bo‘lsa undan namuna olishim kerak ekan, deb o‘ylab, orqasidan poyloqchi qo‘yib, qushchaga ruxsat beribdi. Qushcha yetti kechayu yetti kunduz uchib, nihoyat bir sahroyu-biyobonga borib yetibdi. Jannati odamlar 251 Jazirama sahroda bir to‘p qurib qolgan daraxt bor ekan. O‘shaning kovagiga kirib, Xudoga ming qatla shukr, Vatanimni ko‘radigan kunim bor ekan, oh mening ko‘z ochgan uyim, oh mening ota- onamni ko‘rgan chiroyli kovagim, oh ukalarim bilan chirqillashib katta bo‘lgan uyginam deb, ko‘ziga yosh olib, kovakda to‘xtamay dumalar emish, chetlarini nozik qanotlari bilan silab-siypalar emish. Qushcha qayta-qayta alvido aytib, shahan- shohning huzuriga kelib, ta‘zim qilibdi. Poyloqchi qush bo‘lgan voqeani oqizmay-tomizmay so‘zlab beribdi. Shahanshoh adolatli ham ekan. Demak, deb o‘ylabdi, har bir zotga u insonmi, qushmi, kim bo‘lishidan qat'i nazar, birov yaratgan go‘zal bog‘lardan ko‘ra kovakdek xaroba bo‘lsa ham o‘zi tug‘ilib o‘sgan joy jozibali Vatan bo‘larkan, o‘sha- ni qo‘msab, o‘shani ulug‘lab e’zozlab yasharkan. – Shahanshoh shu gaplarni eshitib gulzordagi o‘zga o‘lkalardan keltirilgan barcha qushlarga ozodlik beribdi... Enajonim ertakni aytib bo‘lib jim bo‘ldi. Men ham jim yotaverdim. Qushcha Vataniga borib, aka- ukalarini topoldimikan, yo‘qmikan, deb o‘ylayot- gandim. Enajonim xo‘rsindi, uh tortdi, keyin boshimni yumshoq silab: – Uyg‘oqmisan, toychog‘im? – deb so‘radi. – Uyg‘oqman, – dedim. – Vatan deganiga endi tushundingmi? – Ozgina tushundim, xolos... Shu qishlog‘imiz mening Vatanim bo‘ladimi? Ha, seniki bo‘ladi. Katta bo‘lsang, Xudo xohlasa, bobongga o‘xshab bog‘lar yaratasan, Eshonqul bobongga o‘xshab ariqlar ochasan, To‘raqul bo- |
