Janat Odamlar n65. p65

Jannati odamlar
69
edi. Sen ham chakki bo‘lmabsan, barakalla, dedi.
Matmusa bobom yonidan buklama pichoqchasini
chiqarib, anor so‘ya boshladi. Donasi qop-qora ekan.
Og‘zim suv ochib ketdi, yegim keldi-yu, qo‘l
uzatgani uyaldim. Qambarali bobom enam keltirib
bergan choyni qaytarib-qaytarib, choynakning
ustiga boshidagi telpagini kiygizib qo‘ydi.
– O‘zimdan chiqqan baloga qayga boray davoga,
– deb gapira boshladi Matmusa bobom.
– Ha, insof eng avvalo o‘zimizdan ketdi.
– Xudoni unutdikmi, hamma balo shundan.
– Barchani bir-biriga poyloqchi, bir-biriga yov
qilib qo‘yishdi-ya.
– Qaytaga kofir bo‘lsayam o‘sha Oqpodsho
yaxshi ekan, hammayoq musulmonobod edi.
– Hoy, Yunusvoy, astaroq, devorning ham
qulog‘i bor deydilar, – ana shunga o‘xshash gaplar
bo‘lib turuvdi, darrov teskari o‘girilib yana mazza
qilib eshita boshladim. Yunus bobom: «Erkavoy,
boyvachcha kuyovingdan qolgan nabirang shu
bo‘ladimi?» deb so‘radi. Xudoga ming qatla shukr,
dedi bobojonim, xayriyatki, shu bor ekan, harqalay,
kunimga yarab turibdi, choy qaynatadi, oyog‘imni
uqalaydi, molga xashak soladi...
– Menga qara, o‘g‘lim, – dedi Yunus bobom,
– ma, mana bu behini olgin-da, sersuvgina ekan,
qarsillatib yeb ko‘chada o‘ynab kelgin.
Ha, bilib turibman, meni aldab-suldab ko‘chaga
chiqarib yuborishadi-da, keyin o‘zlari qiziq-qiziq
gaplardan maza qilib gaplashishadi. Hecham-da,
shartta o‘rnimdan turib:
– Bobojon, esli bolalar sovuqda ko‘chaga
chiqmaydi, – dedim.

---

Xudoyberdi To‘xtaboyev
70
– Bo‘lmasa biznikiga chiqa qol, – dedi yana
Yunus bobom, – o‘rtoqlaring ayvonda yong‘oq
o‘ynashyapti, o‘shalarga qo‘shila qol.
– Men yong‘oq o‘ynashni yomon ko‘raman, –
dedim hech chiqqim kelmay. – Enam mehmonlar
kelganda sen gapga qo‘shilmay choy qaynatib tur-
gin, degan. Mana, qumg‘onni qaynatdim-ku.
Chol bobolar bir-birlariga qarab olishdi. O‘zim-
ning bobom sal kulimsiraganday ham bo‘ldi. Endi
oyoq og‘riq haqida gaplasha boshlashdi. Juda
yomon dard ekan, oyoq bo‘lsayu yurolmasa, undan
yomoni yo‘q ekan. Bobojonimda oyoq bor ekan,
bosh yo‘q ekan, boshi bo‘lganda oyog‘ini ehtiyot
qilgan, sovuq suvga solmagan bo‘larkan. Bobojonlar
soqollarini silkitib, he-helashib kulishib olishdi.
Men darrov o‘girilib bobojonimga qaradim, xayriyat
– boshi joyida turgan ekan... Oyoq og‘riqning davosi
o‘rik o‘tining bozillashiyu qora qo‘chqorning yog‘i
emish. Qo‘chqorning yog‘iga palov damlab, to‘yib
yeb, oyoqqa ham surtib, qizib turgan sandalga
uzatilsa, shunday terlar emishki, bir uxlab turilsa,
og‘riq yo‘q bo‘lib qolarmish. Luqmon bobo degan
katta do‘xtir shunday deganmish. Bu gaplarning
hammasini beli bukri Yunusali bobom aytdi. Boshqa
bobolar ma'qul deyishib, boshlarini qimirlatib-
qimirlatib turishdi. Haligi tugunchalardan birida
yangi so‘yilgan qora qo‘chqorning go‘sht-yog‘i bor
emish... Oshni o‘zimiz damlab, Erkavoy bilan bir
chaqchaqlashaylik, deb kelishgan emish.
– Robiyabibi, – deb chaqirdi axiyri Yunus bobo.
Enam hovlidan turib:
– Men shu yerdaman, – deb ovoz berdi.
– O‘rik o‘tindan bormi?

---