Janat Odamlar n65. p65
Download 0.62 Mb. Pdf ko'rish
|
Janat Odamlar n65
- Bu sahifa navigatsiya:
- Jannati odamlar 63
|
Xudoyberdi To‘xtaboyev
62 bilsa bo‘larkan. Hov anavi to‘p bo‘lib o‘sgan yantoqning ustida qor yo‘q, quyoncha, qani, yesa bo‘larmikan, deb mo‘ylovli tumshuqchasini cho‘z- ganda qorlar duv etib to‘kilib ketibdi. Ahmadqul bobom ana shunaqa gaplar aytib jar bo‘ylab yuraverdi, yuraverdi. Men ham o‘zimni ataylab eshitmaganga solib, chakmonining etagidan mah- kam ushlab orqasidan boraverdim. – Rahmonjon! – dedi bir mahal to‘xtab. – Endi siz bilan hecham gaplashmayman, – dedim arazlaganimni bildirish uchun. To‘g‘ri-da, nega hadeb boyning nabirasisan, boyning nabi- rasisan deyishaveradi. Nabirasi bo‘lsam, nega yangi etigimni kiydirgani qo‘yishmaydi, chamandagul do‘ppim bor, enam o‘shaniyam kiydirgani bermaydi, eski qilib qo‘yasan, eski qilib qo‘yasan degani- degan. – Gapirmasang ham mayli, o‘g‘lim, topdik, Xudo xohlasa, axtargan xazinamizni topdik, – Ahmadqul bobom yelkasidagi xurjunni yerga qo‘yib, kaftlarini bir-biriga ishqalay boshladi, – mana buni bo‘rsiqning izi deydilar. Quyonga o‘x- shab sakrashni bilmaydi-da, sho‘ring qurg‘urlar. Ketayotganda sudralib o‘zining izini o‘zi tekislab ketadi. Ov axtarib chiqishgandir bechoralar. Bola- larini ham ergashtirib o‘tibdi. Ana qaragin, yaqin- roq yurgin. Ahmadqul bobom yuzasi Sanambibining childir- masiday keladigan qopqonchani olib, yo‘lakdagi qorlarni uyoq-buyoqqa surib ochilgan yerga o‘rnata boshladi. Oyoq qoyganda qisib qoladigan temir- chalarini ikki tomonga qayirib, o‘rtasiga lo‘kidonini joyladi. Jannati odamlar 63 Keyin qopqonchadagi ingichka zanjirni yerga temir qoziqcha qoqib o‘shanga bog‘lab ham qo‘ydi. Qopqonning o‘rtasiga, atrofiga hovuchlab arpa sochdi. Quruq bedani kaftida ezg‘ilab, maydalab o‘shandan ham ancha tashladi. Avvaliga jim turdim-da, keyin so‘ramay desam ham so‘ragim kelaverdi. – Bobojon, – dedim axiyri chidamay, – bo‘rsiq bunga qanday qilib ilinadi? – Bilmaysanmi? – qaddini rostlab beliga qo‘lini qo‘ydi bobom. – Bilmayman. – Erkachol o‘rgatmagan ekan-da. – Hecham o‘rgatmagan. – Bo‘rsiqlar goh bu yerdan o‘tayotganda, goh ovqat yeyman deb, tumshug‘ini cho‘zganda mana shu lo‘kidoniga tegib ketsa bas, mana bu temir- chalar paq etib oyog‘ini qisib oladi. – Voy, bechora-ey, oyog‘i og‘rimaydimi? – Og‘riydi, o‘g‘lim. – Qo‘ying, bobojon, mening rahmim kelyapti ularga. Uyida bolalari bo‘lsa yig‘laydi. Onajonimiz qachon kelar ekan, deb kutib o‘tirishadi... Ovlamay qo‘ya qolaylik. – Unda Erkacholning oyog‘ini qanday davolay- miz? – Davolamasak ham tuzalib qolar. Obbo o‘g‘lim-ey, rahmdil ekansan, barakalla... Hamisha shunday bo‘lgin... Lekin o‘g‘lim, Xudoi taolo jamiki jonzotni odam uchun yaratgan. Bo‘r- sig‘u quyon, bo‘ri – hamma-hammasi sen uchun, men uchun, hammamiz uchun yaratilgan. E, ban- dam, bu dunyoni senga beryapman, undan foyda- |
