Жияним Барга Доим ёнимда бўлганинг

27
Н и к

Тунги соат икки бўлса-да, мен ўзимга ўзим савол беришда давом этардим: нима қилиб бу юзаки ва тентакнамо одамлар ичида ўралашиб юрибман, улар нафақат устимдан кулишади, балки ялтоқланиб ўзини менга энг яқин дўст эканини кўрсатишга уринишади.

Биз дадам борган жойлардан бири, шаҳар марказидаги клубда бўлардик, чунки шу ерда кўп шартномалар имзоланарди. Бу голф-клуб бўлиб мен ўсмир пайтимда дадам бирга кўп олиб келарди. Спортнинг бу тури менга серфинг каби жуда ёқмаса ҳам ҳар ҳолда кўнгил очишга асқатарди. Шунга қарамай бу жойларда бўлиш мени жуда ғашимни келтирарди. Мен фақат костюм кийиб галстук таққан, чарм диванларда ўтириб сигаралар чекувчи, ўзини дунёнинг ягона хўжайини деб билувчи одамлар билан учрашибгина қолмасдан, уларни биз олти ойлаб тузган шартномамиз рақамларини тинимсиз озайтиришга уринишларига чидашимга тўғри келарди.
Биз бу ерга огоҳлантирмай бирданига келдик. Атрофимдагилар бежирим, пўрим кийинган мен жинси шим, кунда киядига кўйлакка галстук таққан ҳолда эдим. Стив буларни атайлаб шаҳардаги хонамдан олиб келди, акс ҳолда бу далисифатлар мени ичкарига киритмасдан ҳайдаган бўларди.
Мен қутидан навбатдаги олтинчи сигаретани суғириб чекишга чоғланганимда Стив тўпланганлардан четга чиқиб телефон қўнғироғига жавоб берди. Бир зум у менга қўнғироқ қилиб бу ердан иложи борича тезроқ қорамни ўчиришни сўрагандай туюлди. Лекин у телефонни чўнтагига солиб қовоғини солганича мен томонга келганда унга бор диққатим билан термилдим.

Мерседес РОН

– Мен озгинага кетишим зарур бўлиб қолди, – деди у жиддий йўсинда.

"Кетишим зарур?"
– Нима бўлди? – сўрадим ўрнимдан туриб ва ҳамсуҳ-батлардан узр сўрагач, Стив билан бемалол гаплашиш учун хона бурчагига бордик. – Агар бу мени шу жойдан чиқиб кетишим учун баҳона бўлса, сени маошингни ошираман, Стив.
Тансоқчи жилмайди ва "йўқ" дегандай бош силкитди.
– Ноа қўнғироқ қилди.
Мен унинг исмини эшитишим билан ҳушёр тортдим.
– Билишимча, машинанинг шинаси тешилибди, ал-маштиргани заҳира йўқ экан. У ҳозир овлоқдаги иккин-чи даражали йўлда турибди, – бошини силкитиб хабар берди. – Ёрдам беришимни сўради.
"Тўхта, нима?"
– Мен ўзим бораман,– у ёққа боришга хоҳиш уйғонганига ўзим лол қолдим, – манзилни бер.
– Николас, у сен билан бўлсам сенга ҳач нарса айт-маслигимни илтимос қилди.
Мен жилмайиб қўйдим.
– Стив, эшитмаганга ўхшайсан, мен бораман.
У ноиложликдан уҳ тортди.
– Бўпти, мен уйга таксида кетаман. Манзилни телефонда ёзиб жўнатаман. Машина юкхонасида барча зарур нарсалар бор, – деди у чидам билан.
Мен унинг елкасига дўстона қоқиб қўйгач, костюм кийган олифталар олдига келдим.
– Жентелменлар, сизларга ачиниш билан айтаман, мени кетишим зарур бўлиб қолди. Мени боришим керак бўлган ҳодиса рўй берди, – дедим ичимда қувониб. – Биз учрашувни менинг офисимда, қулай бўлган вақтда давом эттиришимиз мумкин... Хайрли тун тилайман.
Мен уларга оғиз очиишга ҳам имкон бермай шошилиб чиқдим. Ноа ҳамиша менинг энг яхши баҳонам бўлган.
Телефондаги GPS кўрсатмасига биноан борар эканман безовта бўлдим: машина одамсиз жойда, чеккадаги

Менинг хатоларим

ярамас йўлда, кўплар тиғизликка дуч келмаслик учун юрадиган йўлда турарди. Мен доим Ноага бу сифатсиз йўлдан фойдаланмасликни тайинлардим. аммо ҳамиша ўз билганидан қолмас эди.
Мен олдинда унинг машинасини кўрдим. У жуда хавфли вазиятда турарди: Кимки сал оғиб кетса унга урилиб кетиши аниқ. У авария учбурчагини қўймаган эди. Мен фараларни ўчириб-ёндириб келганимни хабар қилдим. Унинг олдига келгач, машинани тўхтатиб пастга тушдим. У ҳам худди шундай қилган эди биз юзма-юз туриб қолдик. Менда уни машинамга ўтқазиб бу йўлдан олиб кетиш истаги туғилди, у бўлса менга энг камида иблис ё жинга қарагандай тикилди. Унга яқин келиб тикилдим. Фаралар ёруғи унинг барча бурмаларини ёритар, сочлари товланар, гўё зулмат қўйнидаги фариштага ўхшаб кўринди.
– Бу ерда нима қиляпсан? – у қўлларини қовуштириб сўзлади. Менинг ғазабим қўзиган эди, қарасам жуда совқотиб қолибди. Унинг мини юбкаси хаёлот учун жой қолдирмасди. Мен унинг тўқима тўрларини ечиш учун кўп нарса берган бўлардим.
Мен жуда яқин келдим, унинг майдонига кирдим, ундан чекинишга имкон йўқ, Ноа билан мен масофа сақлолмас эдим. У билин ҳамма нарса бўлакча.
– Сен ёрдам беришга келган кишини шундай кутиб оласанми? – дедим унинг титрашини тўхтатиш учун қучишни истаб.
– Мен сенга эмас, Стивга қўнғироқ қилдим, – деди у тескари бурилиб. Менинг тикилиб қарашим уни ноқулай аҳволга солганди.
– Стив менга хизмат қилади.
– Стив ёрдам керак бўлса доим унга қўнғироқ қилишимни сўраган эди.
Мерседес РОН

– Сенингча бундай дейишга унга ким ақл бўлдийкин? – мен кулгимни яшира олмадим.

– Сени бошқа ишинг йўқми? Биласан-ку, сен ахир жуда банд одамсан. София нима бўлади? – сўради у.
– У волидлар уйи Сан-Францискода,– дедим унинг қўлидан ушлаб машинам юкхонаси томон бошладим. У ерда ғилдиракни алмаштириш учун ҳамма нарса бор. Мен камзул топиб унга узатдим. – Кийиб ол, яхши бўл.
Ноа қўлимни қўйиб юбориб узатган сариқ нимчани бир сўз демай кийди, мен камзулим тугмасини қададим.
– Бусиз юриш эҳтиётсизлик эканини билиш керак,– дедим ғилдиракни олиб. – Трансмиссон тирагични олиб орқамдан юр.
Ноа мен сўраган ишни бажарди. Кўп қизлар ҳатто трансмиссон сўзини билмайди, агар мен ғилдиракни берсам, Ноа ўзи мендан тезроқ ўрнатган бўларди. Унинг кейинги гаплари буни тасдиқлади.
– Сени овора бўлишинг шарт эмас, ўзим эплайман, – деди у мен дамсиз ғилдирак олдига келганимда.
– Бемаъни гапирма, машинада ўтир, – мен юкхонадан авария учбурчагини олиб йўлга ўрнатдим. Қайтиб келсам Ноа машина тагига домкратни қўйиб босаётган эди.
Мен унинг елкасидан ушлаб итариб юбордим.
– Озгина кутиб турмайсанми? – ўзимни тутолмай қичқирдим. Қарасам, у тиззалаб ўтирар чулкиси лойга буланган ва тошга тегиб йиртилганди. – Сен менга

Менинг хатоларим

ҳеч нарсани исботлама. Мен ғилдиракни бемалол алмаштира олишингни биламан. Наҳотки, мен бу ерга сенга ёрдам бергани келганимни тушунмаяпсан?
– Николас, сенинг ёрдаминг менга керак эмас,– қай-сарона сўзлади у.
Мен унга тикилиб сўзлари қалбимда қўзғатган ғазабни босишга уриндим.
– Сенга ғилдирак керак эмасми? – сўрадим унга жуда жиддий тикилиб. – Керак бўлмаса олиб кетаман. Эваку-атор чақираман, қирқ минутдан кейин келади. Ҳақини тўлайсан, заҳира ғилдирагинг бўлмагани учун жарима ҳам тўлайсан, ёқадими?!
Ноа лабларини қаттиқ қимтиди.
– Шунинг учун Стивга Николасга айтма деган эдим. Сен доим менга ёмон гаплар сўзлайсан.
Бу менинг ниятимда йўқ эди. Ҳақиқат шуки, мен Ноа билан тунги соат иккида, ёмғир шивалаган совуқда овлоқ йўлда туришни, яна қандайдир иссиқ маконда бўлишдан афзал кўрганимда эди.
Ундан кўра қўполлигим учун ўзимдан аччиғим келиб, ҳеч нима демай бурилдиму ишга киришдим. У ўтган вақт давомида менинг қўлларимга тикилиб ишнинг боришини кузатиб турди. Туннинг сукунатини ёнимиздан ўтаётган машиналарнинг ўкириши ва оёқдан йиқитиш даражада кучли эсаётган шамолнинг уввиллаши бузарди.
Ишни тамомлаб жим турган Ноани кўрдим. У маши-нага суянган ҳолда, кўзлари менинг юзимга тикиларди.
Ёнимиздан машина ўтди, мени у томонга бир қадам ташлашга мажбур қилди, қўлларимиз бир-бириг тегди.
– Сен совқотибсан, – дедим меҳрибонлик билан ва унга интилиб лабимни яқинлаштирдим.

Мерседес РОН

Тўсатдан унинг қўли орамизга суқилди, уни кўкрагимга қадаб секин итарди.
– Бундай қилма, Ник, – деди қатъий оҳангда. Мен унинг кўзарига боқдим, у бўлса кўзларини шамол увиллаётган зулмат ичига тикканича мижжа қоқмай турарди.
– Мен сени совуқ урмадимикин, билмоқчи эдим, – ғу-дирадим мен паст товушда. Назаримда у шамолнинг шовқинида эшитмади, чунки туриши ўзгармади. Гўё атрофимиздаги борлиқ ғойиб бўлди. Мен унинг юзини кафтларим орасида тутиб тонг отишини кутгим, қуёш чиққач, бўса олиб таналаримиз исигунча туришни истардим. Энди уни қуча олмаслигим, у палтом билан совуқдан пана қилишни сўрамагани, унинг порлаётган юзини кўра олмаслигим сира-сира ёқмас эди. Мен бўса олишни истадим, бунга бир сония гумон қилмасдим. Яна нима учун бунёд этилган бу лаблар, унинг юзидан бўса олмаса? Аммо Ноа менга имкон бермади, менинг қўлла-римдан чиқиб кетди.
– Кетишим керак, – деди менга қарамай. – Ёрдаминг учун раҳмат, – иккиланмай машина эшигини очди ва салонга ўтирди.
Машина кета бошлагач, мен совқотганимни билдим, уни шундай совуқ кузатишни истамас эдим. Биз якка қолганда мен бошимни йўқотиб, ёрқин фикрлай олмай қолардим. Ҳозир ҳам шу ҳолатда эдим.
– Эй, Ноа, – дедим машинага яқин келиб. У тўхтади ва яхши эшитиш учун ойнани туширди. – Бу энди такрор-ланмайди, ваъда бераман.
Мен билан нима бўляпти, билмадим, унинг нигоҳи мени бир неча кундан бери ақлу ҳушдан жудо қиларди.

Менинг хатоларим