Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
217 O‘zbeklarda salom-alikdan keyin «hormanglar», deb qo‘yish fazilati borligini unutgan Kesakpolvon u bilan qo‘l uchida, mensimagan tarzda ko‘rishib: — Ha, ishlar ketyaptimi? — deb so‘radi. — Ollohimga shukr, kam qilmayapti, — notanish mehmonning qo‘rsligidan ko‘ngli og‘risa-da, usta sir boy bermay jilmayib qo‘ydi. «Siz kimsiz, sizga nima kerak?» deb ham so‘ramadi. Uning o‘rniga Kesakpolvon so‘radi: — Bo‘yoqchimisiz? — Ha, uncha-muncha bo‘yab turamiz, asli kasbimiz naqqosh, ganchkor, Xudoga shukr, — dedi usta hilm bilan — Qanchaga kelishdilaring bu ishlarni? Bu savol ustani hayron qoldirdi. Odamlar uning ishini ko‘rib tahsin aytishardi-yu, ammo «qancha pul oldingiz?» deb so‘rashmas edi. Bu kishi esa ishni ko‘rmay turib puldan gap ochyapti, maqsadi nima ekan? — Xudoning rizqi-da, — dedi usta hilmlikdan chekinmay. — Taqsir, imorat quryaptilarmi, bizga lozim yumushlari bormi? — Hech qanaqa yumush yo‘q, — dedi Kesakpolvon sovuq ohangini o‘zgartirmay, — xo‘jayinlaring qaerda? — Xabarim yo‘q, taqsir, xizmatda bo‘lsalar ehtimol. — Hozir xizmatga borasizmi, uyigami, menga baribir, qaerda bo‘lsa ham toping. «Haydar akam kelib ketdilar, tez choyxonaga borar ekansiz», deb ayting. Tushundingizmi? — Tushundim, «qaysi choyxonaga ekan?» deb so‘rasalar-chi? — O‘zi biladi, — Kesakpolvon shunday deb iziga qayta boshladi. Darvozaxonaga yetganida «ovsarroq odam bo‘lsa bilmasligi ham mumkin» degan o‘yda to‘xtab, kuzatib kelayotgan ustaga qaradi: «Asadbek akang odamlar bilan gaplashadigan choyxonaga», desangiz o‘zi tushunadi. Sharif Namozovning uyini sotib olib, ko‘chib kelishga tayyorlanayotgan odam hayallamadi. Asadbek akasining choyxonasiga yo‘qlanayotganini eshitishi bilan yuragi taka-puka bo‘lib tezgina yetib keldi. U shaharning kunbotar tomonida shunday choyxona borligini, bunda aqlga sig‘mas ishlar bo‘lib turishini eshitgan, «bunaqa joyga duch kelishni dushmanimga ham ravo ko‘rmayman», deb yurardi. Chaqirilgan joyga yetib kelgunicha «Xudoga nima yomonlik qiluvdimki, meni bularga ro‘para qilyapti», deb o‘ylab bordi. O‘yladi-yu, savolga javob topa olmadi. Agar oshxonasidagi taomga tushishi lozim go‘shtning teng yarmi «urib» qolinishi, somsalarga kalla go‘shti tiqilishi, ba’zan esa tashlab yuborilishi shart bo‘lgan, qurtlagan jigarmi, boshqasimi, qiymalanib, ishlatib yuborilishini eslaganidami, savoliga javob topardi. Ukrainadan keltirilib, radiatsiya nurlanishi kuchli bo‘lgani sababli kuydirib tashlashga tayyorlangan go‘shtni arzon-garov sotib olib ishlatib yuborganini eslamasa ham boshqa qiliqlari tarozuning jazo pallasiga o‘tirishi uchun kifoya qilardi. Kesakpolvon ikki yonog‘i qip-qizil bu odamga tikilib qaradi-yu, tanimadi. Shuning uchun gapni oddiy savol-javobdan boshladi: — Oting nima, qaerda ishlaysan? — Otim Ma’murxo‘ja, kichkinagina oshxonam bor. — Shunaqa degin? O‘sha kichkinagina oshxonang qaerda? Ma’murxo‘ja tilga olgan joy Hosilboyvachcha ixtiyorida edi. Shu sababli Kesakpolvon unga savol nazari bilan boqdi: — Cho‘talni kimga berarding? Hosilgami? — Shunday, Hosilboyvachchaga, ammo o‘zlari emas, odamlari kelib turardi. — Kim, g‘ilaymi? |
