Janat Odamlar n65. p65

Jannati odamlar
113
– Quyoshning nuridaqa nur-da, mana, oynadan
o‘tib kelyapti, hovuchimga anchasini ushlab tu-
ribman...
Kaftimni oynadan olgan edim, yana hovu-
chimda hech narsa yo‘q. Alam qildi, judayam alam
qildi. Enajonim anavi kuni olib kelganimiz oq
qanddan olib holvaytar pishirgan ekan, o‘shani
yeyayotgandayam alamim hech tarqamadi.
– Ena, o‘ynagani chiqaman, – dedim o‘rnimdan
turib.
– Bugun hech yoqqa chiqmaysan, – dedi enam.
– Chiqaman dedimmi, chiqaman, – deb turib
oldim. Undan keyin molxonaga o‘tib qarasam, iye,
somonxonani bugun qulflashmapti, ie-ie, ichka-
rida Eshon bobom ham yo‘q, kecha yotgan joylari
bo‘m-bo‘sh, ko‘rpalariniyam yig‘ib olishibdi. Ha,
bildim, Rahmonberdi sezib qolibdi, endi o‘rtoqlariga
aytib beradi, deb omborxonaga berkitishgandir-
da...
Voy, bu yerda ham yo‘q-ku?! Yugurib orqamga
qaytdim:
– Ena, Eshon bobom qanilar?
– Qanaqa Eshon buva? – hayron bo‘lganday
so‘radi enajonim.
– Somonxonada yotgan Eshon buvam.
– Somonxonada hech kim yotgani yo‘q,
valdirama.
– Aldayapsiz, kecha oldilariga kirganman.
Qornim bilan somonga yotib kechgacha gaplash-
ganman.
– Bema’ni gaplarni gapirma, toylog‘im.
– Bema’nimi? Alif, be, te, se, jim, ho, xe, dol,
zol... Bularni kim o‘rgatdi bo‘lmasa?

---

Xudoyberdi To‘xtaboyev
114
Enajonim, meni bag‘riga bosib, boshlarimdan
siladi, yuzimdan o‘pdi. Har yili bir marta arvohlar
keladi, o‘sha arvoh goho xudojo‘y xonadonlarda
biror Eshon buvaning qiyofasida ko‘rinadi.
Sen, azamatim, arvoh ko‘ribsan, undan harf
o‘rganganing yaxshi, savob bo‘ladi, uni unutmagin,
takrorlab turgin, lekin zinhor arvoh ko‘rganingni
biron kishiga ayta ko‘rma. Aytsang, darrov uyimiz
kuyib ketadi, dedi. Oldin ishonmadim, kechqurun
bobojonim ham shu gapni aytgandi, keyin ishondim!
– Ha-ha, o‘g‘lim, bu gapni hech kimga ayta
ko‘rma, – dedi bobojonim ham qo‘rqib, – aytgan
zahoting uyimiz kuyib ketadi.
– Mollarimiz-chi? – deb so‘radim shoshilib.
– Hamma-hammasi kuyadi, ko‘chada qolamiz,
– dedi bobom yig‘lamsirayotganday bo‘lib.
Men ham kechgacha yig‘lamsirab yurdim.