Janat Odamlar n65. p65

Jannati odamlar
109
– Se.
– Bular – harflar, bo‘tam. Oldin shularni yod
olaylik. Qani hozir aytganimizni bir takrorla-chi.
Men darrov takrorlab berdim. O‘h-ho‘, zehning
o‘tkir ekan, dedilar. Yana to‘rtta harf aytuvdilar,
ularniyam o‘rganib oldim. Balo ekansan-ku, o‘g‘lim,
dedilar. Yana o‘rgatdilar, qornim ochib qolguncha
o‘rganaverdim. Axiyri qornim bilan surilib teshik-
dan chiqib uyga kirsam, enajonim shirguruch
pishirib, men yaxshi ko‘radigan saryog‘lardan solib
qo‘ygan ekan. Yeyayotganimda, muncha qolib
ketding, deb so‘radi, rosa o‘ynadik, dedim. Xay-
riyat, esing kirib qopti, etigingni ho‘l qilmabsan,
degandi, enajon, men etigimni yechib qo‘yib
oynadim, dedim. Shu qorda-ya, degandi, yo‘q,
sandalda o‘tirdik, dedim. Enajonim etigimni ho‘l
qilmaganim uchun yana o‘ynab kelishimga oson-
gina ruxsat berdi. Teshikdan o‘tib bunday qarasam,
Eshon bobom ham shirguruch yeb o‘tiribdilar. E-
ha, enajonim, sen ovqatlanib tur, men mollarga
xashak solib chiqay deb, meni aldagan ekan. Voy,
men ham yolg‘on gapirdim-ku, ikkovimizam
yolg‘onchi ekanmiz.
– Chiqdingmi, bo‘tam, – deb so‘radilar Eshon
bobom, – ke, ovqatni birga yeymiz.
Qornim to‘qligini aytdim. Keyin kelganimni
enamga aytib bermadingizmi deb so‘radim. Eshon
bobom go‘rda aytamanmi, dedilar.
Men ham sizni ko‘rganimni aytmadim, hecham
aytmayman, dedim. Barakalla, dedilar.
– Bobojon, siz jannatimisiz? – deb so‘radim
oxirida.
– Xudo xohlasa, – dedilar Eshon bobom.

---

Xudoyberdi To‘xtaboyev
110
– O‘zimning bobom-chi?
– Uyam.
– Enam-chi?
– Uyam.
– Men-chi?
– Inshoolloh, sen ham jannati ekansan.
– O‘lganimizda hammamiz birga bo‘lamizmi?
O‘sha yerda ham menga o‘qishni o‘rgatasizmi?
Eshon bobom javob qaytarmay kulib boshimni
silab qo‘ydilar. Keyin yana o‘qishni o‘rgata
boshladilar. O‘rgatgilari yo‘q ediyu men qistab turib
oldim. O‘rgatmasangiz, miltig‘imizni olib qo‘ya-
man, dedim... To‘rtta harf o‘rgatadilar, endi yana
boshidan boshla, deydilar. Yana o‘rgatadilar, yana
takrorla, deydilar.
Oxirida:
– Xudo taolo senga o‘tkir zehn ato qilgan ekan,
bo‘tam, – deb peshonamdan cho‘pillatib o‘pib
qo‘ydilar.
– Voy, enajonim aytadi-ku, bu gapni, – dedim
men ham.
– Zamona ko‘targanda, seni uyimga olib ketib
mulla qilardim, o‘g‘lim.
– Mayli, bobojon, zamon ko‘tarmasayam mulla
bolaveraman.
– Qani, harflarni yana bir takrorla-chi?
– Alif, be, te, se, jim, xo, he, dol, zol, re, ze,
shin, sin, sod, zod, itqi, izg‘i, ayn, g‘ayn, pe, qof,
kof, lom, mini, nun, vov... – Shularni aytdim-da
oxirida to‘xtab kuchuk bolaga o‘xshab: vov, vov,
vov, deyayotgandim, Eshon bobom, hay-hay, harf-
lar muqaddas, ularni masxara qilib bo‘lmaydi,
dedilar.

---