Janat Odamlar n65. p65

 BUVIM TONG OTGUNCHA
YIG‘LAB CHIQDI 
Q
or yoqqandan buyon bunaqa mazza qilib
o‘ynamagan edik. Yo‘q, rost aytyapman, sandallarda
isinib, ayvonlarda gurpanglashib, uy egasining
hoy bas qilinglar, shumtakalar, deganiga jinday-
jinday xafa bo‘lib o‘ynardik. Bugun-chi, voy,
shunaqa mazza qilyapmizki, baribir, sizga aytol-
mayman. Ahmadqul bobomning bog‘i orqasidagi
baland tepalikka Sultonali akam paqirda suv olib
chiqib quygan ekan, qor aralash muzlab, shunaqa
silliq bo‘ptiki, salgina qadam bossangiz, pastga
qarab shuvillab tushib ketasiz. Ketayotganda
shunaqa huzur qilasizki, buniyam aytolmayman.

---

Jannati odamlar
115
Bir xilimiz o‘tirib olamiz, bir xilimiz engashib
ketamiz, kichkina bolalar bo‘lsa, ular hali qo‘rqoq-
da, poyezd-poyezd bo‘lib bir-birining etagini ushlab
olishadi... Eh, mazza bo‘lyapti! Yiqilib ham tusha-
miz, dumalab ham ketamiz, qiqirlashib kulamiz,
qichqiramiz.
– Rahmonberdi! – deb chaqirdi Sultonali akam,
– qulog‘ing karmi?
– Kar emasman, – qulog‘imni ushlab ko‘rib
dedim.
– Buving keldi, deyapman.
– A, buvim?! – dedimu bir nafas tik turib
qoldim. Voy, rost, rost ekan! Hu ana, devor
tomonda kaftini peshonasiga soyabon qilib turibdi.
Ustidagi baxmal to‘nidan tanidim, boshidagi
jun ro‘moliyam o‘ziniki! Buvijon, buvijonim, deya
qichqirib yubordim. Ikkovimiz ham bir-birimizga
qarab yugura boshladik. Tepalikdan tushguncha
ikki marta yiqildim. Muncha yo‘lim ko‘paymaydi-
ya, muncha... Mana, yaqinlashdik, oz qoldi.
– Buvijon! – deya qichqirdim.
– Jonim, asalim, – buvim yig‘lab yubordi.
Achomlashib ketdik. O‘pishyapmiz, yig‘-
lashyapmiz, meni ko‘tarib o‘lgan, men bo‘ynidan
mahkam quchoqlab olyapman. Qani endi ming yil,
million yil shunday tursak, turaversak, turaversak,
men buvimning hidini sog‘ingan edim, sochini
qatiqlab yuvganda shunaqa hid kelardi, to‘yib-to‘yib
hidlayapman.
– Buvijonim! – deyman yana yuzlarini qo‘lim
bilan silab.
– Voy, qo‘llaring sovqotib qopti, qo‘ltig‘imga
tiqaqol, asalim, – deydi buvim.

---