Library ziyonet uz/ A lvido, ey

Alvido, ey Gulsari (qissa) 
Chingiz Aytmatov 
 
118 
library.ziyonet.uz/ 
 
«Faqat ulgursam boʻlgani, – qoʻrquv aralash oʻylardi Choro. – Hammasini aytishga 
ulgursam bas! – Bu umidsiz, unsiz nido bilan soʻnib tugallanayotgan hayotini saqlab 
turardi. Oʻzini dadil tutishga harakat qilib, soʻnggi jangga hozirlanardi. – Ishning qanday 
sodir boʻlganligini, byuroning qanday oʻtganligini, Tanaboyning partiyadan qanday 
chiqarganliklarini hammasini gapirib beraman. Bilib qoʻyishsin: men raykomning bu 
qaroriga qoʻshila olmayman. Bilib qoʻyishsin: men Tanaboyning partiyadan 
chiqarilishiga rozi emasman. Aldanov haqida qanday fikrda boʻlsam, barini aytib 
beraman. Mayli, mendan keyin uning ma’ruzasini eshitishsin. Mayli, kommunistlar hal 
qilishsin. 
 
Men kim ekanligimni batafsil soʻzlab beraman. Kolxozimiz haqida, kishilar haqida 
gapiraman... Faqat ulgurish kerak, tezroq kelishsa edi, tezroq...» 
 
Birinchi boʻlib xotini dori bilan yetib keldi. U juda qoʻrqib ketgan edi, bir narsalar deb 
yigʻlardi. 
 
– Aqling joyidami oʻzi? Nahotki shu majlislardan toʻymagan boʻlsang. Yur uyga. Rang-
roʻyingga qara, hech boʻlmasa oʻzing toʻgʻringda oʻylab koʻrsang-chi. 
 
Choro eshitishni istamasdi. Dorini ichaturib qoʻl siltadi. Tishlari stakanga urilib, 
koʻkragiga oqib tushdi. 
 
– Hechqisi yoʻq, endi oʻzimni yaxshi sezyapman, – derdi u bir maromda nafas olishga 
harakat qilib. – Sen meni u yerda kutib tur, keyin boshlab olib ketasan. Qoʻrqma, boraver. 
 
Koʻchada kishilarning oyoq tovushi eshitilishi bilan Choro stol yonida qaddini rostladi, 
oʻzining soʻnggi burchi deb hisoblagan narsalarni ado etish uchun ogʻriqqa bardosh 
berib, bor kuchini toʻpladi: 
 
– Nima hodisa yuz berdi? Senga nima boʻldi, Choro? – soʻrashardi undan. 
 
– Hech nima. Hozir aytaman, hammasi kelishsin, – javob berdi u. 
 
Umr achchiq va alamli tomchilar singari tomib, tugab borayotgandi. 
 
Kommunistlar toʻplanishganda partorg Choro Sayoqov stoldan turib, boshidan telpagini 
oldi va partiya majlisini ochiq deb e’lon qildi... 
XXI 
Tanaboy uyiga tunda yetib keldi. Jaydar hovliga fonar' koʻtarib chiqdi. Kutaverib koʻzlari 
toʻrt boʻlgandi. U eriga koʻzi tushishi bilanoq allaqanday musibat yuz berganini angladi. 
Tanaboy jimgina otining suvligʻini chiqardi, egarini olib qoʻydi. Jaydar esa chiroqni tutib 
turardi. Tanaboy lom-mim demasdi. Uning bu sukuti tobora dahshatliroq boʻlib tuyulardi. 

---