Janat Odamlar n65. p65

Jannati odamlar
83
deb yig‘lab o‘tirishmaydi, inlarida hammalari birga
bo‘lishadi. Enajonimni qanday achomlagan bo‘lsam,
Ahmadqul bobomni ham shunday achomlab,
yuzining soqoli yo‘q joyidan o‘pib oldim.
 «ODOBLI BOLA» O‘YINI 
Q
or yog‘averdi-yog‘averdi, axiyri qo‘rg‘oncha-
mizdagi jamiki uylaru bog‘lardagi daraxtlar, biz
o‘ynaydigan maydonchalargacha – hamma-hammasi
oppoq qor ostida qoldi.
Enajonim deraza oldiga o‘tirib olib qang‘illab
ashula aytib, chok tikkani-tikkan. Bobojonim bo‘lsa
o‘zining oyog‘ini o‘zi uqalab nuqul uh tortadi.
O‘yinchoqlarimni bir marta o‘ynadim, keyin
zerikib, hammasini tepib tashladim.
– Enajon, zerikib ketyapman, – dedim yig‘lam-
sirab.
– Yonimga o‘tir, ertak aytib beraman, –
yupatmoqchi bo‘ldi enam.
– Ertak eshitgim kelmayapti.
– Bor bo‘lmasa, ko‘chaga chiqib o‘rtoqlaring
bilan birpas o‘ynab kel.
– O‘rtoqlarimga chiqmayman, Murodxonning
buvisi labini mana bunaqa qilib burib, ha, azamat,
sandallaringning o‘ti o‘chib qolibdi-da, isingani
chiqibsan-da, deydi.
– Bo‘lmasa Hayitvoylarnikiga kir.
– Hecham-da, ularnikida bola ko‘p, sandallarida
joy yetishmaydi-da, keyin surib-surib meni
chekkaga chiqarib qo‘yishadi.
– Menga qara, onasi, – deb gap qo‘shib qoldi
bobojonim, – Rahmonberdi o‘g‘limni zeriktirib

---

Xudoyberdi To‘xtaboyev
84
o‘tirasanmi? Borib o‘rtoqlarini chaqirib kelsin,
bironta o‘yin o‘ylab toparmiz.
– Rost aytyapsizmi, bobojon? – dedim sakrab
o‘rnimdan turib.
– Rost aytyapman.
– O‘zingiz ham o‘ynaysizmi?
– Αynayman.
– Enam-chi?
– Uyam o‘ynaydi.
– «Odobli bola» o‘ynaymizmi?
– Bo‘pti.
– Yong‘oqdan ko‘p berasiz-a?
– Ko‘p beraman.
Oh, qanday yaxshi bo‘ldi-ya! Mazza qilamiz
endi. Bobojonim o‘zi yaxshi-da, enam ham, men
ham yaxshiman, hammamiz yaxshimiz. Odobli bola
o‘yini – zo‘r o‘yin. Kim odobli bo‘lsa, o‘sha yong‘oq-
ni ko‘p yutadi. O‘rik ham, mayiz ham yutadi. Hov
qor yog‘ib, shamol kelayotgan kuni Ahmadqul
bobomnikida o‘ynagan edik, men hammasidan zo‘r
chiqqanman, bir xalta yong‘oq yutganman, cho‘nta-
gim mayizga to‘lib ketgan. Faqat yong‘oqni ko‘p
yemaslik kerak. Enajonim, qo‘y, bas qil endi
desayam, ishingizni qiling, o‘zimning yong‘og‘im,
deb chaqib yeyaverdim, oxiri tomog‘im og‘rib qoldi.
Ertalab turib ena desam, indamaydi. Keyin bilsam,
ovozim chiqmay qolgan ekan. Endi yutsam, ko‘p
yemayman, ikkita-ikkitadan nonga qo‘shib yey-
man...
Ey, qanday yaxshi bo‘ldi-ya! Enajonimning tikib
turgan chokini otib tashlab, bo‘yniga osilib oldim.
Birga chiqib aytamiz, bolalar menga ishonmaydi,
enalari issiq sandalda jimgina yotsang-chi, deb

---