Microsoft Word davron ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
17
Davron uni tanigan, ammo ismini eslolmay turgan edi.
— Endi shu yerlarni qo‘riqlash menga topshirilgan, — dedi yigitcha, — yuring, orolni 
aylantiray. 
U qayiqni orqaga itarib, chaqqonlik bilan chiqib oldi-da, motorni yurgizdi. Davron ham 
chiqdi. 
— Yovvoyi sigirlarni ko‘rasizmi? — dedi yigitcha. Daron tushunmadi. 
— Uch-to‘rtta sigir paydo bo‘lgan. Daryoda suv kamligida o‘tishgan. Keyin qaytib 
o‘tisha olmay yovvoyilashib qolishgan. Odamni ko‘rdi deguncha qochadi. 
Qayiq uchli tumshug‘i bilan sokin oqayotgan suvni ikkiga ayirib ilgariladi. Tinchi 
buzilgan daryo uning ortidan anchagacha chayqalib turdi. Qayiq orolga yaqinlashganda 
Davronda g‘alati bir his uyg‘ondi: orolga tushgisi, mana shu yovvoyi chakalakda qolgisi, 
yolg‘iz yashagisi, dunyo tashvishlaridan, shovqinlaridan yashiringisi keldi. Nima uchundir 
odamlar, hatto baliq tutib yurgan do‘stlari, rais bilan kurashish o‘rniga achchiq qilib 
arazlab yurgan Yigitali aka, daryodagi baliqlar qo‘riqchisi bo‘lgan shu qisiq ko‘zli yigit 
ham ko‘ziga xunuk ko‘rinib ketdi. Yodiga tushgan barcha tanishlaridan nafratlandi. 
Buning uchun asos ham topdi. Davron mana shu odamlardan xayolan qochib oroldan 
panoh izladi. Ammo xayolini yashin kabi yoritgan bu fikr xuddi shu yashin kabi bir onda 
so‘ndi. Avvalo, u sira bunday qilolmasligini biladi. Istak bilan iroda o‘rtasidagi tafovutdan 
ko‘p qatori Davron ham bahramand. Qolaversa, tarki dunyo bilan muddaoga erishib 
bo‘lmaydi-ku! Aytaylik, biror kimsa yolg‘iz yashamoqqa jur’at qildi. Shu harakati bilan 
nimaga erishadi? Faqat ojizligini namoyish etmaydimi?! Bundan ko‘ra yomonni ochiq-
oydin yomon deyishga, u bilan kurashishga intilgan afzal! 
Davron oniy istagini shunday fikrlar bilan qoralab, xayolga botib o‘tirardi. Qayiq 
tezligini kamaytirib qalqib ketdi. 
— Ana, qarang, yaqin borsak, qochadi, — dedi yigit uning o‘yga borib o‘tirganini 
sezmay. 
Davron yalt etib u ko‘rsatgan tomonga yuzlandi. Sohilda uch sigir ularga sergaklanib 
qarab turardi. Qayiq yaqinlashgach, uchovi bir lahzada orqasiga burildi-da, ikki yonga 
qappayib chiqib turgan qorinlarini selkillatib yugurib ketdi.
Daraxtlar ularni odamlar panohidan yashirdi. 
— Ko‘rdingizmi, yovvoyilashib qolgan, — dedi yigit qayiqni burib, tezlikni oshirar 
ekan. 
— Endi ularni nima qilishadi? 
— Nima qilishardi, suv sayozlashgach, qishloqqa borib sigirlar kimniki bo‘lsa, olib 
chiqsin, bo‘lmasa otib tashlaymiz, deb e’lon qilishadi. 
— Kim? 
— Ovchilar jamiyati-da. Bu yerlarni qo‘riqxonaga aylantirishar emish. Shuning uchun 
uy hayvonlarini boqish mumkin emas ekan. Egalari olib ketmasa otishadi, turgan gap. 
Bu yerda qadim jayrondan tortib yo‘lbarsgacha bo‘lgan ekan, endi shularni olib kelib 
ko‘paytiramiz, deyishyapti. 
Qayiq suvni to‘lqinlatib qirg‘oq bo‘ylab boradi. Davron ko‘zini oroldan uzmaydi. 
Nazarida har bir buta ortidan sigirlar javdirab qarayotganday, «Odamdan hurkib qochib 
ketishdi... Odamni eng ongli, eng oliy mavjudot deymiz. Lekin ayrim harakatlarida 
ongning zarrasi ham sezilmaydi. Hayvonlarni ayovsiz qirib yubordi. Ilgari ochdan 
o‘lmaslik uchun ov qilgan. Keyin shunchaki havasga o‘ldira boshladi... O‘z nafsini 
qondirish uchun erkdan ayirib qafasda saqlaydigan bo‘ldi. Qazilma paytida necha xil 
noma’lum hayvonning, necha xil o‘simlikning iziga duch keldik. Mutlaqo qirilib ketgan 
hayvonlarning sanog‘i yo‘q. Yaxshi hamki, borlarini saqlash harakatiga tushildi. Yo‘qsa, 
yer yuzidagi hayvonot dunyosi yaqin yillarda muzeylardagi tuluplardan iborat bo‘lib 

---

Davron (qissa). Tohir Malik